Byebye Ethiopia

Eindelijk heb ik wat tijd gevonden om dit bericht te posten, het is vorige week geschreven en normaal zou het vorige zondag online moeten gekomen zijn, maar door tijdsgebrek is dat dus niet gelukt. Daarbij bleek internet (en tijd) moeilijk te vinden in Kenya, maar bij deze is dat dan toch gefixt.. :)

De laatste dagen die in Jimma heb doorgebracht, heb ik me vooral bezig gehouden met het afronden van mijn veldwerk en het klaarmaken van mijn bodemstalen (en de bijbehorende papierwinkel). Zaterdag en maandag zijn we nog 2 dagen op het terrein geweest, en het viel op dat de streek toch fel veranderd was op amper één week tijd. Omdat het regenseizoen zo goed als gedaan is, waren er nu al heel wat meer bloemen, wat het landschap nog wat fraaier maakte natuurlijk. Het einde van het droge seizoen betekent minder wolken, waardoor de zon vrij spel kreeg, en da viel toch wel effe tegen, amai. Zaterdag had ik zelfs een klein zonneslagske, maar gelukkig was het niet te erg.:)

Dinsdag en woensdag hebben we ons dan beziggehouden met het inpakken en wegen van de stalen, met het regelen van alle papieren die nodig zijn om de stalen op te sturen (wat een administratie, ni gewoon) en ook nog wat andere dingen. Kheb ook een kaartje geschreven voor alle mensen die me geholpen hebben met mijn werk (met ne foto van hunzelf), en daar waren ze allemaal ook heel blij mee.

Dinsdag is Matthias ook terug aangekomen in Jimma (hij was op bezoek bij zijn broer in Zuid-Afrika), en hij heeft nog kunnen regelen dat hij met mij mee  naar Addis kan gaan, om ook zijn stalen op te sturen. Mooie meevaller, want nu kunnen we een kamer delen én uiteraard kan wat gezelschap nooit kwaad.

Woensdag was de dag van ‘de laatste keer’, de laatste keer wakker gemaakt worden door de kuisvrouwen, de laatste keer de berg aan de campus opwandelen, de laatste keer eten in mijn favoriete restaurant in Jimma ,de laatste keer samen in de keuken naar Willy’s en Marjetten kijken,… Het was langs de ene kant wel jammer om te vertrekken (vooral om afscheid te nemen van de anderen, die nog een maand of langer in Jimma blijven), maar langs de andere kant kijk ik ook heel fel uit naar wat nog komt! Ik heb hier een hele mooie tijd gehad, leuke mensen leren kennen, veel geleerd over de streek en over de mensen, maar ik heb nu ook wel het gevoel dat het stilletjes aan genoeg is geweest, het is tijd voor wat afwisseling. En afwisseling, dat zal in de komende anderhalve week hopelijk geen probleem zijn!
 

De volgende 4 dagen ga ik in Addis Ababa verblijven, en tot zaterdag ga ik dat samen met Matthias doen. Zaterdagavond komt Jef aan  (als alles goed gaat), omdat hij zijn vriendin komt opwachten aan de luchthaven op zondag, wat ook leuk is voor mij natuurlijk.:) Zondagavond vertrek ik dan naar Kenya, waar we hopelijk een prachtige rondreis gaan maken!

Leen en ik hebben besloten om te couchsurfen in Nairobi, en we hebben het geluk dat er iemand zich over ons wil ontfermen (ne zekere Brian). Zijn profiel lijkt ons behoorlijk betrouwbaar (veel positieve reviews), en hij gaat voor ons proberen om een safaritrip te regelen waardoor we onze eerste dag niet verliezen en direct kunnen vertrekken (moest normaal wel lukken zei hij). Hij stelde zelfs voor om me om 2u  ’s nachts te komen oppikken in de luchthaven, wat echt geweldig goed zou uitkomen natuurlijk. We zien wel, ik laat het nu wat op me afkomen (Africa style): alles loopt hier wel los, alleen gaat het vaak niet zoals ge het gepland hebt. In het begin was dat soms moeilijk om mee om te gaan, maar eenmaal ge eraan gewoon bent geraakt, heeft het soms wel iets. Alez, tis te zeggen, zolang ge zelf niet gehaast bent, anders kan het soms wel ferm tegensteken:). Maar het gaat goed worden, ik voel het!

We komen trouwens op 15 oktober naar huis, een dag vroeger dan eerst gepland was, omdat onze vlucht geannuleerd is. Jammer wel, hierdoor kunnen we toch wat minder reserve inbouwen in onze planning, maar als alles een beetje volgens plan loopt zullen we gewoon iets minder slapen, maar nog altijd evenveel kunnen zien:). En slapen kunt ge thuis ook natuurlijk.

--

Intussen blijkt het moeilijker dan gedacht om internet te vinden in Addis (en ja hier zijn ook genoeg andere dingen te doen natuurlijk:)), waardoor ik nog maar een beetje zal vertellen over de voorbije dagen. Donderdagnamiddag en vrijdag (van 8 tot 7, shiieat) hebben we een heel aantal ministeries bezocht om alle papierwerk in orde te krijgen, wat echt overdreven ingewikkeld was. Ik ben ondertussen al ‘gewend’ aan het Ethiopische ritme, maar dit ging er echt over:). Er zijn heel wat schakels in de bureaucratische ketting, en ge bent verplicht om ze allemaal te volgen. Als ge u dan nog eens bedenkt dat niemand iets weet over de taken van de andere schakels in het systeem, én dat elke schakel in een ander deel van de stad is, kunt ge u wel voorstellen dat het een behoorlijk frustrerende dag was:). Nuja, uiteindelijk is het dan toch nog in orde gekomen, maar als ge ooit wat grond en waardeloze stenen (want dat is echt letterlijk wat het was) wilt opsturen vanuit Afrika, denk daar dan eerst maar 2 keer over na. Let trouwens ook op de prachtige verpakking:)

 

Toen het werk eindelijk gedaan was, zijn we gaan eten in de Chicken Hut, wat een (zwak) afkooksel is van de KFC. In Ethiopië hebben ze om de één of andere reden geen internationale ketens, maar ze proberen wel om het westerse fastfood te kopiëren. Pakt da ze nog een beetje moeten oefenen:). Na het eten zijn we op stap gegaan (het was tenslotte vrijdagavond) met Endalkachew en zijn vriendin, het was een mooie afsluiter van onze 2 maand die we samen hebben doorgebracht, vond ik. We hebben het wel ni te laat gemaakt, aangezien het een behoorlijk zware dag was geweest. Ik had meer zin in slapen precies:).

Zaterdagvoormiddag zijn we wat gaan wandelen in de stad, wat altijd heel vermoeiend is (omdat iedereen tegen u begint te praten en u wil helpen, terwijl da echt ni nodig is). In de namiddag waren we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje/BBQ  in de tuin van Marta, een Spaanse die we vorige week hebben leren kennen. Ze woont en werkt al 2 jaar in Ethiopië, als coördinator van verschillende projecten in de ontwikkelingssamenwerking. Behoorlijk frustrerende job blijkbaar, wat ik wel kan begrijpen. Er zijn hier zoveel middelen, die dan vaak nog eens schenkingen van het westen zijn, maar oa. door het verschil in culturen loopt het merendeel van de projecten toch fout.

Ma goe, ne Spaanse BBQ, da wilt dus zeggen zelfgemaakte Paella, heerlijke slaatjes en goei vlezekes. Thuis was ik hier al heel blij mee geweest, maar na 2 maand injerra was dit echt de hemel op Aarde! De andere mensen daar waren ook voornamelijk westerlingen (Spanjaarden, Italianen, Amerikanen, ne Brit,…), wat ook wel eens een leuke afwisseling was. Kheb mijn Spaans een beetje kunnen oefenen, maar als ze éénmaal op tempo beginnen te praten, gaat het nog wel iets te snel om alles te kunnen verstaan. Ik heb weer eens gemerkt hoe graag ik die taal spreek en hoor, misschien moet ik mijn volgende verre reis toch maar in een Spaanstalig land doen.:) Maar dat zijn zorgen voor later.

Na het eten/feestje (alez ja, als de drank op was haha. Die expats kunnen er iets van) zijn we naar één of andere club geweest, waar mensen van ongelofelijk veel nationaliteiten te zien waren (klinkt een beetje gelijk nen dierentuin haha:)). Waarschijnlijk kwam da wel door het feit dat het relatief duur was, maar over 2 euro inkom gaan we geen probleem maken natuurlijk. Het was ne leuke avond, Jef en ik hebben ons echt heel goe geamuseerd, maar misschien is het niet slecht dat er geen foto’s getrokken zijn:). Achteraf heeft Angel, ook ne Spanjaard, me aan het hotel afgezet. Topkerel!

Omdat ik voor zondag nog geen plannen had, heeft Marta voorgesteld om deze namiddag mee te gaan naar een Ethiopisch trouwfeest, iets waar ik natuurlijk geen nee tegen heb gezegd! Het was echt geweldig dat de Spanjaarden zo goed voor mij gezorgd hebben. Angel en Jorge hadden wat deftige kleren meegebracht, waardoor ik voor mijn laatste dag op Ethiopisch grondgebied kon rondlopen in een kostuum, wat best vreemd was. De trouw zelf was eigenlijk niet zo geweldig, natuurlijk was het wel leuk om eens mee te maken maar ik heb het ni echt voor zo’n ceremonies, en al zeker niet als ze zo overdreven fake zijn. Maar het was wel leuk om met mijn nieuwe Spaanse vrienden op te trekken, niet alleen om mijn Spaans te oefenen maar ook omdat het echt leuke mensen zijn met interessante ideeën. Achteraf heeft Angel me weer afgezet aan het hotel, want aan alle mooie liedjes komt een eind.

Ik heb snel mijn bagage bijeengepakt en afscheid genomen van Jef en Jacoba, en daarna ben ik in de taxi richting Bole International Airport gestapt. Het is een vreemd gevoel om voor het eerst sinds 13 augustus terug helemaal alleen te zijn. Ik heb altijd wel iemand rondom mij gehad, wat een ongelofelijke meerwaarde heeft gegeven aan mijn avontuur. Merci allemaal voor alle leuke momenten die we samen hebben meegemaakt, ik ben blij dat jullie in mijn team zaten:).
Nu zit ik aan gate 7 te wachten op mijn vliegtuig naar Nairobi, waar ik (als alles gaat zoals gepland) Leen terug zal zien. Het gaat de eerste keer in 2 maand zijn dat ik iemand ontmoet die ik eigenlijk al ken, dus ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn. We gaan in elk geval proberen om er nog een prachtige week van te maken, zodat we volgende week maandag met een blij gevoel terug in Zaventem kunnen landen. Mijne Ethiopische gsm-nummer ga ik na vanavond niet meer gebruiken, maar ge kunt altijd gratis naar mijne Belgische nummer sturen, moest er iets zijn!

Laat de giraffen maar komen! :)