Dinsdag gingen we een kijkje nemen bij een hele grote grondverschuiving, waarvoor we eerst en vooral een uur moesten rijden over behoorlijk crappy wegen. Daarna volgde nog een wandeling van 2 uur (en meer dan 500 hoogtemeters) over een behoorlijk zwaar parcours, onder een fel brandende zon. ’s Avonds merkte ik op dat, naast mijne nek en mijn armen, zelfs mijn schouders (door een t-shirt) verbrand waren, ge moet ni vragen… Nuja, beter wa te warm dan den hele dag regen natuurlijk, het was eigenlijk nog wel een mooie wandeling. Eenmaal boven (echt boven op de kam) hadden we een mooi beeld over de landslide, en bovendien was er een prachtig uitzicht! 'A million dollar view', gelijk ze zeggen
Onderweg waren we ergens willekeurig een veld ingewandeld om een meting te doen, en toevallig lag daar een karkas van een koe (denk ik). Ik weet het niet zeker, omdat er een dertigtal gieren aan het genieten waren van hun feestmaal, waardoor ik niet zo goed kon zien. Ondanks het onfrisse geurtje was da toch wel een redelijk indrukwekkend zicht, zeker omdat ik zo dichtbij kon komen.
Eénmaal terug bij de auto (6u na het begin van de wandeling, shieaat) hadden we nog een lange rit voor de boeg, aangezien we een andere weg namen. Ik zat vandaag eens vanvoor in de auto, wat toch wel een heel ander beeld geeft op het landschap. Daar kwam nog eens bij dat de zon al begon onder te gaan, waardoor het zicht nog specialer was. Het is een belevenis ze, die Ethiopische wegen:)
We waren uiteindelijk pas in het donker terug thuis, wat nog niet was gebeurd (om half 7 is het hier al donker trouwens. De zon blijft hier heel lang hoog staan, maar tegen de avond zakt ze behoorlijk snel. Ook ’s morgens gebeurt hetzelfde (in de omgekeerde richting), wat dus wilt zeggen dat de zon om 9u al serieus kan branden!).
’s Avonds waren we blijkbaar uitgenodigd door de VLIR (de organisatie waarbij de meesten onder ons een beurs hebben aangevraagd en gekregen) voor een receptie/avondmaal in het Central Jimma Hotel, wat zo een beetje de enige plaats is die in de buurt komt van luxueus in de stad:). Gratis eten en drank, jeuj, en bovendien was het nog eens heel lekker en gevarieerd. En toen we als dessert (er was dessert!!) fruitsla kregen, was het helemaal geslaagd!
Na het eten kregen we een lift naar huis met het luxebuske van het project, ook lache:)
Ondertussen is Jef trouwens ook aangekomen, en hij is meteen de laatste Belg die ons komt vergezellen denk ik. Heel plezant joengske, zeker een meerwaarde voor de groep, we hebben ook beslist dat hij mee op safari naar de Rift Valley Lakes gaat (man daar heb ik al zin in!).
Woensdag had ik dus opnieuw een zware terreindag, vandaag is enkel Mituku meegegaan als gids-tolk-begeleider. Omdat zijn Engels niet super is (understatement), hebben we niet zo veel kunnen praten, maar het pad was zo zwaar dat dat misschien niet zo slecht was:). Achteraf zijn we samen nog nen thee (of Chai, gelijk ze het hier zeggen) gaan drinken in een lokaal cafeeke, waar echt belachelijk veel bijen zaten. Wespen kennen ze hier gelukkig ni, maar vanaf de moment dat ge iets zoet bestelt (en thee is hier zoet, dankzij de 4 scheppen suiker en het kletske honing), worden precies alle bijen in de omgeving wakker. Nu, op zich is da geen probleem want die beestjes doen eigenlijk niks, maar het drinkt toch ni zo gemakkelijk. De mensen hier trekken zich er duidelijk minder van aan, tegenover mij zat ne kerel dieje voor elke slok een grop bijen uit zijn glas schepte met zijn vingers. Only in Africa:).
’s Avonds zijn we opnieuw heel goe gaan eten (godzijdank was mijne buikpijn ondertussen al even over), en daarna zijn we, omdat het heel hard regende, nog een pint gaan drinken. Twas leuk:)
Eenmaal terug hebben we ‘Time’s Up gespeeld’, en Fran heeft getrakteerd op een zakske chips (geribbelde paprika). Ik wist ni da chips zo goe kon smaken, het viel ook op dat het heel lang duurde vooraleer de zak op was, en dat het veel stiller werd, omdat iedereen er zo van genoot. Dus mama, da’s één van de dingen die ge moogt klaarleggen als ik terugkom!:)
--
Donderdag wat het wat minder warm (maar geen regen dus perfecto), en besloten we om een rivier helemaal stroomopwaarts af te wandelen, wat soms al wat moeilijker ging omdat de begroeiing redelijk dicht was, of omdat er een (typisch Ethiopisch) hek in de weg stond. Omdat elektrische schrikdraad hier niet echt ingeburgerd is, gebruiken ze gedroogde doorntakken (blijkbaar hebben ze ook weerhaken, heb ik ondervonden:)), cactussen of één of andere gifplant.
Onderweg kwamen we ook leuke dieren tegen, zoals een paar hele mooie vlinders maar vooral een aapfamilie. Coolcoolcool!
Het was vandaag niet zo zwaar als de vorige twee dagen (maar zeker nog wel zwaar genoeg), wat wel eens een leuke afwisseling was. Na de wandeling zijn we in een dorpje bij het meer gestopt, en hebben we viskes gegeten. Goei spul, amai:). Het zag er lekker uit, en da was het zeker ook!
--
Vrijdag moest Endalkachew weer de hele dag lesgeven, waardoor Mituku weer mijn gezel werd. Fran had vandaag niks te doen, en ze wou ook graag het platteland eens zien, dus is zij vandaag mee op pad gegaan, wat heel leuk was:). Het was veruit de productiefste dag tot nu toe, alleen jammer dat ik mijne kodak thuis vergeten was. We hebben alweer aapjes gezien (nog meer deze keer), zijn rivieren overgesprongen, hebben cactusbomen gezien, en hebben vooral behoorlijk ver gewandeld. Tijdens het stijgen werd de lucht boven de vallei steeds maar donkerder, en zoals verwacht bleef het ni droog. ‘Drupdrupdrup, ik moet opschiete, want da gaat hier ferm gieten. Lap, daa heddet, wa hadde gedoecht, twater komt me bakke uit de lucht. Nen donderslag, ne bliksemschicht, verdekke die sloefen zijn ni waterdicht’, da beschrijft ongeveer de situatie:). Het was wel cool om dieje regen te zien komen van aan den overkant van de vallei, maar helaas heb ik er dus gene foto van. Zonde.
We zijn dan gaan schuilen in een hutje van ne lokale boer (heel vriendelijke mensen, ook al konden we er ni echt mee communiceren), maar na een uur wachten ben ik met Mituku toch maar in de regen gedoken, omdat we ons werk anders niet meer zouden afkrijgen. We hebben nog een paar metingen gedaan in de gietende regen, in het midden van een wolk (probeer maar eens lengtes te schatten als ge maar 20m ver kunt zien:)). Chance da’k het zo graag doe!
De terugweg ging vlotter dan gedacht, waardoor het achteraf gezien ni nodig was om in de regen te gaan meten, maarja twas uiteindelijk nog wel eens plezant om te doen:).
--
Zaterdag was er geen auto, wat wilt zeggen dat ik eindelijk eens kon uitslapen (nuja, tot 10u in uw bed liggen maar om 8u bent ge toch wakker omdat de kuisvrouwen het nodig vinden om steeds elkaars naam te roepen naar de andere kant van de gang. “Faatééé, Faatééé!”, maar dan met een scherpe stem, da’s toch één van de dingen die ik ni ga missen:)
De rest van de voormiddag hebben we muurke shot gespeeld (heel plezant, sport is hier echt zeldzaam geworden, jammer), en in de namiddag zijn we de toerist gaan uithangen (da mag ook eens he). We hebben een bezoekje gebracht aan het paleis van Abu Jifar, de koning van Jimma in het begin van de 20e eeuw. Op zich was daar (vond ik) ni zo heel veel aan, en ik ben ook in ne mierennest gaan staan (Damn die beesten kunnen hier hard bijten, en vasthouden vooral! Ze zaten zelfs door mijn vel), maar het was wel plezant en ook leuk dat ge een zicht had over de hele stad. Jammergenoeg was het wel redelijk mistig en scheen de zon heel hard, waardoor de foto's ni echt tot hun recht komen. Oh well :)
Op de terugweg hebben we in het leukste minibuske tot nu toe gezeten, echt dikke feest!:)
Kheb trouwens vandaag mijn chirobroek maar aangedaan, om toch maar een beetje in de sfeer van de startdag te zitten:). Kheb gehoord dat het leuk was, jammer dat ik er ni bij kon zijn! Volgend jaar terug in Aarschot?
’s Avonds zijn we (eindelijk) eens op de lappen geweest, het leek eigenlijk heel hard op een fuifke thuis, alleen hebben de mensen hier maximum één pint vast en danste iedereen alsof zijn/haar leven ervan afhing. Stilstaan was blijkbaar geen optie, en iedereen wou ook onze vriend zijn (<3 positive racism). De meiskes hadden trouwens extreem veel aantrek van de lokale playaz, en daarom hebben ons wel veel moeten bezighouden met het verdedigen van de kudde!:D Grappig.
--
Twas ne goeien avond, amai! Het geroep van de kuisvrouwen klonk vandaag nog scheller dan anders! Het was zeker voor herhaling vatbaar, al gaat onze groep vanaf volgende week wel kleiner beginnen te worden, wat wel spijtig is. Nu dus ons nog even samen amuseren (tot en met dinsdag). Vanavond gaan we naar de vuilnisbelt van de stad, om hopelijk hyena’s te spotten, en maandagavond is het Ethiopisch oudjaar, dus da zal ook wel lache worden!
Yours Truly
Geen opmerkingen:
Een reactie posten